Оёзарфҳои оксигени моеътаркиданаш саволест, ки бисёриҳоро ба ташвиш меорад. Дар асоси баррасии ҳамаҷонибаи варақаҳои маълумоти бехатарӣ, дастурҳо оид ба истифодаи бехатари оксигени моеъ ва гузоришҳои марбут ба таҳлили садамаҳо, фаҳмидан мумкин аст, ки зарфҳои оксигени моеъ хатари эҳтимолии таркиш доранд. Аз сабаби хосиятҳои беназири кимиёвӣ ва шароити нигоҳдорӣ ва интиқол, оксигени моеъ метавонад дар ҳолатҳои муайян садамаҳои хатарнокро ба вуҷуд орад.

Хавфи таркиши зарфҳои оксигени моеъ

Худи оксигени моеъ як моддаи сахтест, ки сӯзишро дастгирӣ мекунад ва ҳангоми хунук шудан то ҳарорати хеле паст моеъ мешавад. Тамос байни оксигени моеъ ва моддаҳои оташгиранда (аз қабили равган, карбогидридҳо ва ғ.) метавонад ба осонӣ боиси сӯхтан ё таркиш гардад. Агар зарф муддати тӯлонӣ истифода нашуда бошад ва дар дохили он миқдори ками карбогидридҳо ва дигар моддаҳои оташгиранда ҷамъ шаванд, хатари таркиш вуҷуд дорад. Дарвоқеъ, маводи сӯзишворӣ, ки бо оксигени моеъ дар тамос ҳастанд, метавонанд дар натиҷаи оташ задан ё таъсир тарканд.

Эҳтиёт барои истифодаи бехатари оксигени моеъ

Пешгирӣ кардани ихроҷ ва сӯхтани ҳарорати паст: якпорчагии зарфи оксигени моеъро таъмин кунед ва ихроҷро пешгирӣ кунед. Дар баробари ин чорахо дидан лозим аст, ки ба организми одам зарар нарасонад, зеро хусусиятхои харорати пасти оксигени моеъ.

Аз тамос бо моддаҳои оташгиранда худдорӣ намоед: Барои таъмини бехатарии муҳити истифодабарӣ дар назди зарфҳои оксигени моеъ нигоҳ доштани моддаҳои даргиранда, равған ва дигар маводи сӯзишворӣ қатъиян манъ аст.

Хориҷ ва пуркунии мунтазам: Моеъ дар зарфи оксигени моеъро дар муддати тӯлонӣ истифода бурдан мумкин нест. Он бояд мунтазам пур ва холӣ карда шавад, то консентратсияи ифлосҳои зарароварро пешгирӣ кунад.

Таҷҳизоти бехатариро истифода баред: Ҳангоми истифода, клапанҳои гуногуни муҳофизатӣ ва дастгоҳҳои зиддифишор бояд дар ҳолати хуб кор кунанд, то фишори аз ҳад зиёд пешгирӣ карда шавад.

Ҳарчанд худи оксигени моеъ намесузад, аммо хосиятҳои сӯзишвории он ва эҳтимолияти таркиш ҳангоми тамос бо моддаҳои оташгиранда ҳангоми коркард ва нигоҳ доштани оксигени моеъ эҳтиёткории зиёдро талаб мекунад. Риояи расмиёти дахлдори корӣ ва дастурҳои бехатарӣ метавонад хатарҳои истифодаи оксигени моеъро ба таври назаррас коҳиш диҳад.